عجز طاقت به گرفتاری غم شادم کرد

یاس بی بال و پری از قفس آزادم کرد

کو خم دام تعلق چه کمند اسباب

اینقدرها به قفس خاطر صیادم کرد

عافیت مزد فراموشی حالم شمرید

درد عشقم به تکلف نتوان یادم کرد

نوحه ای دارم و جان می کنم از قامت خم

آه ازین تیشه که هم پیشهٔ فرهادم کرد

غافل از زشتی اعمال دمیدم هیهات

عشق پیش از نگه منفعل ایجادم کرد

سعی بیهوده ندانم به کجایم می برد

نفس سوخته شد سرمه که فریادم کرد

گفتم انشا کنم از عالم مطلب سبقی

شرم اظهار زبان عرق ارشادم کرد

چون خط جاده ز بس منتخب تسلیمم

هرکه آمد به سر از نقش قدم صادم کرد

گره ضبط نفس نسخهٔ گوهر دارد

وضع خاموش به علم ادب استادم کرد

نفی هنگامهٔ هستی چه تنزه که نداشت

شیشه بر سنگ زدن رشک پریزادم کرد

نقص هم بی اثری نیست ز تقلید کمال

فقر ما را اگر الله نکرد آدم کرد

محو کیفیت نیرنگ وفایم بیدل

آنکه می خواست فراموش کند یادم کرد